Evin huzuru, neşesi, kahkahaları gitti.

Instagram'dan @hayvanlarnet'i takip et!

Mia

Hayvansever
Kedi Dostu
Katılım
17 Ağu 2019
Mesajlar
44
Tepkime puanı
28
Puanları
18
Konum
İstanbul
İçimi dökebileceğim başka hiçbir yer yok, beni mazur görün lütfen.

Bir sandalla koskoca okyanusta tek başıma kalmaya çalışıyorum. Son 1 yılda o kadar kötü şeyler başıma geldi ki. En son hayatımdan "her şeyim" olarak adlandırdığım biricik meleğim Mia'yı çıkarttıklarından beri neredeyse yaşayan ölü gibiyim.

Hayatımda sadece 3 tane dostum oldu. İkisi muhabbet kuşum Tarçın ve Salep, diğeri de kedim Mia'ydı. Tarçın nereden baksan 5+ senedir, Salep'te 1 ay benimleydi. Mia hayatıma gireli de 5+ ay olmuştu. Artık bu 5'ler benim uğursuz rakamlarım oldu. Rüyalarıma giriyorlar. Tarçın'ı Mia ile anlaşamadığından ve zorlandığımızdan dolayı bizden daha iyi bakacak bir aileye sözleşmeli biçimde sahiplendirdik. Kendisi çok iyi ve keyfi yerinde, o yüzden hiçbir kuşkum yok. Sadece o gittikten sonra 3 gün çok yoğun bunalımdaydım, sürekli ağlıyordum.

Son 5 aydır yüzümde ve vücudumun çeşitli bölgelerinde alerjik sorunlar çıkmaya başlamıştı. Aileme bu durumdan bahsetmedim çünkü Mia'dan kaynaklandığının farkındaydım. Annem zaten şehir dışına taşınacağımızdan dolayı her ne kadar istemese de bizden daha iyi bakabilecek bir aileye yine sözleşmeli olarak sahiplendirecekti. Ama alerjimi fark etmesi üzerine uzak bir akrabamız olan birine sahiplendirdi. Kendisinin 1 kedisi daha var. Çok tatlı. Çok iyi bakıldığından da eminiz. Artık Mia'dan geriye tasması, fotoğrafları ve oyuncağı kaldı. Her aklıma geldiğinde gözlerim doluyor. Onunla vedalaşmak hayatımdaki en zor ve kötü eylemdi sanırım. Henüz 4 gün oldu ama onu o kadar çok özlüyorum ki. Kokusu hala burnumda. Yaptığı tatlı yaramazlıkları, her şeye rağmen gelip yanıma yatmasını, beni yalamasını, benimle birlikte kitap okumasını aklımdan çıkaramıyorum. Bu yazıyı da gözlerim yaşlı bir şekilde yazıyorum. Yaşamayan bilemez, o kadar kötü bir durum ki.

Bilmiyorum, belki de ergenliğe girdiğim için her şeyin üzerime geldiğini ve kasıtlı olarak yapıldığını düşünüyorum. İnternet üzerinden de freelancer olarak işler yapıyordum. Hatta bu iş için okulumu bile bıraktım. O kadar güzel ilerlerken her şey bir anda mahfoldu. Psikolojim o kadar kötü durumda ve yıprandı ki... Mia evimizin huzurunu, neşesini yerine getirmişti. O yokken evin içerisi bomboş gibi geliyor. Onu öpmeden, koklamadan yatmak çok zorluyor beni. Saat 2'yi geçti, hâlâ uyuyamıyorum onsuz.

Tavsiyelerinizi ve önerilerinizi bekliyorum... :(
Teşekkür ederim.
 

Tevfik

Hayvansever
Kedi Dostu
Katılım
4 Mar 2019
Mesajlar
2,845
Çözümler
12
Tepkime puanı
1,933
Puanları
113
Konum
Türkiye
Öncelikle yaşadığın şeyler çok acı bir durum, bu ve buna benzer gerçekleri paylaşmam gerekiyor seninle. Ailemizden biri olan Golden cinsi köpeğimiz vardı, ismi Hera.

Hera’ya aşırı derece bağımlı bir aileydik ve bir gün onu kaybettik. Ev içerisinde büyük bir sessizlik oldu uzun bir süre, kuzenimin yeğeni vardı (kendisi psikolog) uzun süre yanına gittim ve profesyonel destek aldım.

Bu durumu evinde dostu olmayan bir insana anlatmak o kişiye çok basit gelir (empati kuramayabilir) ama bizler birbirimizi o kadar iyi anlıyoruz ki. Psikoloğa gitmek, destek almak utanç verici bir durum değil (her ne kadar halkımız tarafından tuhaf karşılansada). Ne kadar üzüldüğünü çok iyi anlıyorum, çünkü kullanıcı ismin dahi Mia :(

Üzüleceğiz, sıkılacağız, bunalıma gireceğiz, stres altında olacağız ama zaman geçtikçe acılar geçiyor. Zaman tüm yaraları sarmıyor, insan kendi kendini tedavi ediyor.
 
  • Sad
Tepkiler: Mia

Mia

Hayvansever
Kedi Dostu
Katılım
17 Ağu 2019
Mesajlar
44
Tepkime puanı
28
Puanları
18
Konum
İstanbul
Öncelikle yaşadığın şeyler çok acı bir durum, bu ve buna benzer gerçekleri paylaşmam gerekiyor seninle. Ailemizden biri olan Golden cinsi köpeğimiz vardı, ismi Hera.

Hera’ya aşırı derece bağımlı bir aileydik ve bir gün onu kaybettik. Ev içerisinde büyük bir sessizlik oldu uzun bir süre, kuzenimin yeğeni vardı (kendisi psikolog) uzun süre yanına gittim ve profesyonel destek aldım.

Bu durumu evinde dostu olmayan bir insana anlatmak o kişiye çok basit gelir (empati kuramayabilir) ama bizler birbirimizi o kadar iyi anlıyoruz ki. Psikoloğa gitmek, destek almak utanç verici bir durum değil (her ne kadar halkımız tarafından tuhaf karşılansada). Ne kadar üzüldüğünü çok iyi anlıyorum, çünkü kullanıcı ismin dahi Mia :(

Üzüleceğiz, sıkılacağız, bunalıma gireceğiz, stres altında olacağız ama zaman geçtikçe acılar geçiyor. Zaman tüm yaraları sarmıyor, insan kendi kendini tedavi ediyor.

Çok haklısın abi. Kafam dağılsın diye sürekli evden uzaklaşıyorum. Kütüphanelere yoğunlaştım. Bir şeyle uğraşırken aklıma gelmiyor ama boşlukta kalınca da çıkmıyor. Hayırlısı olsun umarım keyfi yerindedir.
 

Sinemelawen

Hayvansever
Kedi Dostu
Katılım
27 May 2019
Mesajlar
945
Çözümler
5
Tepkime puanı
509
Puanları
93
Konum
Tokat
@Mia, Tevfik beye sonuna kadar katılıyorum ama iyi yanından bak bir de hayatta olduğunu biliyorsun. İlk okuduğumda kaybettim deyince Allahim esirgesin öldü sandım. İyi ellerde olduğunu biliyorsan mutlu olmaya bak :)
Balık alabilirsin mesela. Kendine hobi edin, kitap oku, puzzle yap, yüzmeye git vs.
 
  • Beğen
Tepkiler: Mia

Mia

Hayvansever
Kedi Dostu
Katılım
17 Ağu 2019
Mesajlar
44
Tepkime puanı
28
Puanları
18
Konum
İstanbul
İçimi dökebileceğim başka hiçbir yer yok, beni mazur görün lütfen.

Bir sandalla koskoca okyanusta tek başıma kalmaya çalışıyorum. Son 1 yılda o kadar kötü şeyler başıma geldi ki. En son hayatımdan "her şeyim" olarak adlandırdığım biricik meleğim Mia'yı çıkarttıklarından beri neredeyse yaşayan ölü gibiyim.

Hayatımda sadece 3 tane dostum oldu. İkisi muhabbet kuşum Tarçın ve Salep, diğeri de kedim Mia'ydı. Tarçın nereden baksan 5+ senedir, Salep'te 1 ay benimleydi. Mia hayatıma gireli de 5+ ay olmuştu. Artık bu 5'ler benim uğursuz rakamlarım oldu. Rüyalarıma giriyorlar. Tarçın'ı Mia ile anlaşamadığından ve zorlandığımızdan dolayı bizden daha iyi bakacak bir aileye sözleşmeli biçimde sahiplendirdik. Kendisi çok iyi ve keyfi yerinde, o yüzden hiçbir kuşkum yok. Sadece o gittikten sonra 3 gün çok yoğun bunalımdaydım, sürekli ağlıyordum.

Son 5 aydır yüzümde ve vücudumun çeşitli bölgelerinde alerjik sorunlar çıkmaya başlamıştı. Aileme bu durumdan bahsetmedim çünkü Mia'dan kaynaklandığının farkındaydım. Annem zaten şehir dışına taşınacağımızdan dolayı her ne kadar istemese de bizden daha iyi bakabilecek bir aileye yine sözleşmeli olarak sahiplendirecekti. Ama alerjimi fark etmesi üzerine uzak bir akrabamız olan birine sahiplendirdi. Kendisinin 1 kedisi daha var. Çok tatlı. Çok iyi bakıldığından da eminiz. Artık Mia'dan geriye tasması, fotoğrafları ve oyuncağı kaldı. Her aklıma geldiğinde gözlerim doluyor. Onunla vedalaşmak hayatımdaki en zor ve kötü eylemdi sanırım. Henüz 4 gün oldu ama onu o kadar çok özlüyorum ki. Kokusu hala burnumda. Yaptığı tatlı yaramazlıkları, her şeye rağmen gelip yanıma yatmasını, beni yalamasını, benimle birlikte kitap okumasını aklımdan çıkaramıyorum. Bu yazıyı da gözlerim yaşlı bir şekilde yazıyorum. Yaşamayan bilemez, o kadar kötü bir durum ki.

Bilmiyorum, belki de ergenliğe girdiğim için her şeyin üzerime geldiğini ve kasıtlı olarak yapıldığını düşünüyorum. İnternet üzerinden de freelancer olarak işler yapıyordum. Hatta bu iş için okulumu bile bıraktım. O kadar güzel ilerlerken her şey bir anda mahfoldu. Psikolojim o kadar kötü durumda ve yıprandı ki... Mia evimizin huzurunu, neşesini yerine getirmişti. O yokken evin içerisi bomboş gibi geliyor. Onu öpmeden, koklamadan yatmak çok zorluyor beni. Saat 2'yi geçti, hâlâ uyuyamıyorum onsuz.

Tavsiyelerinizi ve önerilerinizi bekliyorum... :(
Teşekkür ederim.

20191202_191523.jpg

20191201_223624.jpg

20191206_123930.jpg


Kaç ay geçti ama hala aklıma geldiğinde gözlerim doluyor. Seni anmak için tekrardan geldim miniğim. Ömrümün sonuna kadar kalbimde olacaksın. Yaramazsın diye yeni sahibin de seni istemiyor, elimde olsa seni de alıp başka bir dünyaya giderdim. ♥♥♥♥♥♥
 

Çağğ

Hayvansever
Kedi Dostu
Katılım
3 Mar 2020
Mesajlar
246
Tepkime puanı
139
Puanları
43
Konum
İstanbul
İlk tavşanım öldüğünde 6 ay yas tutmuştum okula yaşayan ölü gibi gidiyordum.. zamanla her acıya alışıyor insan. Bağ kuruyorum hala kuruyorum, çünkü bir melek can verdi diye diğerlerine mesafeli duramam.
 
  • Beğen
Tepkiler: Mia

leydi_minnoş

Hayvansever
Kopek Dostu
Katılım
7 Şub 2020
Mesajlar
70
Tepkime puanı
45
Puanları
18
Konum
türkiye
İşte bu yüzden can dostları karşılıksız sevginin en iyi örneği bambaşka bir aşk bu
sabır diliyorum
 

Benzer konular