İçimi dökebileceğim başka hiçbir yer yok, beni mazur görün lütfen.
Bir sandalla koskoca okyanusta tek başıma kalmaya çalışıyorum. Son 1 yılda o kadar kötü şeyler başıma geldi ki. En son hayatımdan "her şeyim" olarak adlandırdığım biricik meleğim Mia'yı çıkarttıklarından beri neredeyse yaşayan ölü gibiyim.
Hayatımda sadece 3 tane dostum oldu. İkisi muhabbet kuşum Tarçın ve Salep, diğeri de kedim Mia'ydı. Tarçın nereden baksan 5+ senedir, Salep'te 1 ay benimleydi. Mia hayatıma gireli de 5+ ay olmuştu. Artık bu 5'ler benim uğursuz rakamlarım oldu. Rüyalarıma giriyorlar. Tarçın'ı Mia ile anlaşamadığından ve zorlandığımızdan dolayı bizden daha iyi bakacak bir aileye sözleşmeli biçimde sahiplendirdik. Kendisi çok iyi ve keyfi yerinde, o yüzden hiçbir kuşkum yok. Sadece o gittikten sonra 3 gün çok yoğun bunalımdaydım, sürekli ağlıyordum.
Son 5 aydır yüzümde ve vücudumun çeşitli bölgelerinde alerjik sorunlar çıkmaya başlamıştı. Aileme bu durumdan bahsetmedim çünkü Mia'dan kaynaklandığının farkındaydım. Annem zaten şehir dışına taşınacağımızdan dolayı her ne kadar istemese de bizden daha iyi bakabilecek bir aileye yine sözleşmeli olarak sahiplendirecekti. Ama alerjimi fark etmesi üzerine uzak bir akrabamız olan birine sahiplendirdi. Kendisinin 1 kedisi daha var. Çok tatlı. Çok iyi bakıldığından da eminiz. Artık Mia'dan geriye tasması, fotoğrafları ve oyuncağı kaldı. Her aklıma geldiğinde gözlerim doluyor. Onunla vedalaşmak hayatımdaki en zor ve kötü eylemdi sanırım. Henüz 4 gün oldu ama onu o kadar çok özlüyorum ki. Kokusu hala burnumda. Yaptığı tatlı yaramazlıkları, her şeye rağmen gelip yanıma yatmasını, beni yalamasını, benimle birlikte kitap okumasını aklımdan çıkaramıyorum. Bu yazıyı da gözlerim yaşlı bir şekilde yazıyorum. Yaşamayan bilemez, o kadar kötü bir durum ki.
Bilmiyorum, belki de ergenliğe girdiğim için her şeyin üzerime geldiğini ve kasıtlı olarak yapıldığını düşünüyorum. İnternet üzerinden de freelancer olarak işler yapıyordum. Hatta bu iş için okulumu bile bıraktım. O kadar güzel ilerlerken her şey bir anda mahfoldu. Psikolojim o kadar kötü durumda ve yıprandı ki... Mia evimizin huzurunu, neşesini yerine getirmişti. O yokken evin içerisi bomboş gibi geliyor. Onu öpmeden, koklamadan yatmak çok zorluyor beni. Saat 2'yi geçti, hâlâ uyuyamıyorum onsuz.
Tavsiyelerinizi ve önerilerinizi bekliyorum...
Teşekkür ederim.
Bir sandalla koskoca okyanusta tek başıma kalmaya çalışıyorum. Son 1 yılda o kadar kötü şeyler başıma geldi ki. En son hayatımdan "her şeyim" olarak adlandırdığım biricik meleğim Mia'yı çıkarttıklarından beri neredeyse yaşayan ölü gibiyim.
Hayatımda sadece 3 tane dostum oldu. İkisi muhabbet kuşum Tarçın ve Salep, diğeri de kedim Mia'ydı. Tarçın nereden baksan 5+ senedir, Salep'te 1 ay benimleydi. Mia hayatıma gireli de 5+ ay olmuştu. Artık bu 5'ler benim uğursuz rakamlarım oldu. Rüyalarıma giriyorlar. Tarçın'ı Mia ile anlaşamadığından ve zorlandığımızdan dolayı bizden daha iyi bakacak bir aileye sözleşmeli biçimde sahiplendirdik. Kendisi çok iyi ve keyfi yerinde, o yüzden hiçbir kuşkum yok. Sadece o gittikten sonra 3 gün çok yoğun bunalımdaydım, sürekli ağlıyordum.
Son 5 aydır yüzümde ve vücudumun çeşitli bölgelerinde alerjik sorunlar çıkmaya başlamıştı. Aileme bu durumdan bahsetmedim çünkü Mia'dan kaynaklandığının farkındaydım. Annem zaten şehir dışına taşınacağımızdan dolayı her ne kadar istemese de bizden daha iyi bakabilecek bir aileye yine sözleşmeli olarak sahiplendirecekti. Ama alerjimi fark etmesi üzerine uzak bir akrabamız olan birine sahiplendirdi. Kendisinin 1 kedisi daha var. Çok tatlı. Çok iyi bakıldığından da eminiz. Artık Mia'dan geriye tasması, fotoğrafları ve oyuncağı kaldı. Her aklıma geldiğinde gözlerim doluyor. Onunla vedalaşmak hayatımdaki en zor ve kötü eylemdi sanırım. Henüz 4 gün oldu ama onu o kadar çok özlüyorum ki. Kokusu hala burnumda. Yaptığı tatlı yaramazlıkları, her şeye rağmen gelip yanıma yatmasını, beni yalamasını, benimle birlikte kitap okumasını aklımdan çıkaramıyorum. Bu yazıyı da gözlerim yaşlı bir şekilde yazıyorum. Yaşamayan bilemez, o kadar kötü bir durum ki.
Bilmiyorum, belki de ergenliğe girdiğim için her şeyin üzerime geldiğini ve kasıtlı olarak yapıldığını düşünüyorum. İnternet üzerinden de freelancer olarak işler yapıyordum. Hatta bu iş için okulumu bile bıraktım. O kadar güzel ilerlerken her şey bir anda mahfoldu. Psikolojim o kadar kötü durumda ve yıprandı ki... Mia evimizin huzurunu, neşesini yerine getirmişti. O yokken evin içerisi bomboş gibi geliyor. Onu öpmeden, koklamadan yatmak çok zorluyor beni. Saat 2'yi geçti, hâlâ uyuyamıyorum onsuz.
Tavsiyelerinizi ve önerilerinizi bekliyorum...
Teşekkür ederim.